Ahmet Arif Mektuplar

Şimdi burada güzel bir şafak. 
Gene uykusuz, mutsuz, tedirginim. 
Sana yazmak, yazmak, yazmak istiyorum. Seni bütün şafaklarda, evrenlerin o ıssız ihanet saatinde öperim.

Ve sen geçersin içimden.Bitmek bilmezsin.
Seni anlamak, seni sevmek mühim ve aziz bir iştir.

Bana öyle geliyor ki sen beni görmek istemiyorsun. İşte oraya gelmeme engel ya da sebep olan asıl bu.

Gelicem, kahveni, cıgaranı içicem, sonra da iyi akşamlar, iyi geceler deyip boynumu kırıp gidicem; otele ya da bir gecekondu yatağına. 

gitmek
gözlerinde gitmek sürgüne
yatmak
gözlerinde yatmak zindanı
gözlerin hani?

Hiçbir uğraş, hiçbir umut, seni düşünebilmek, seni anlayıp sevmek, yüzüne bakabilmek kadar dolu, anlamlı ve yaşanmaya değer olamaz.

seni, anlatabilmek seni
iyi çocuklara, kahramanlara
seni, anlatabilmek seni
namussuza, haldan bilmez, kahpe yalana

Değil evlilik, insan düşüncesinin ulaşabildiği bütün kavramların üstünde, biz hep birbirimizi görecek, duyacağız. Dostluğumuzun uzun ömürlü oluşu, bundan.

gözlerinden, gözlerinden öperim
bir umudum sende
anlıyor musun?

Senin o anlatılması imkansız, dayanılmaz gözlerin, bütün kör, şaşı, şiş, alçak ve yere bakan gözleri bir kalemde kaldırır atar dünyadan. 

Sabah gözlerimi sana açarım. 
Akşam, uykularımı senden alırım. 
Nereye, ne yana dönsem karşımda mutluluğun o harikulade baş dönmesini bulurum. 

Böyleyken gene de şükretmem halime; hergelelik, açgözlülük eder, seni üzerim. Aklıma gelmez ki seni usandırır, sana gına getiririm. 
Sana dert, sana ağırlık, sana sıkıntı olurum. Nemsin be? Sevgili, dost, yar, arkadaş.. Hepsi. 
En çok da en ilk de Leyla'sın bana. 
Bir umudum, dünya gözüm, dikili ağacımsın. 
Uçan kuşum, akan suyumsun. 
Seni, anlatabilmek seni. 
Ben cehennem çarklarından kurtuldum, üşüyorum kapama gözlerini.

Öylesine hûlya, kutsal ve uzaksın ki.. 
Allah kahretsin beni.

//Leylim Leylim- Ahmet Arifden Leyla Erbile Mektuplar